چه کسی مثـل تو آنـقـدر اُبهّـت دارد!؟            با خدایت چه کسی این همه اُلفت دارد!؟
خون ما پایت اگر ریخت، حکایت دارد            سر شکستن ز غـم عشق تو لذت دارد

هـمـچـو کـعـبه حـرمت نیز قــداسـت دارد

خـونـمان ریخته با عـشق شما در فکّه            تا ابـد هـست به دامـان سـتـم این لـکّـه
سوریه سیـنه سپـر کرده عجـم تا بلکه            زود آغــاز شـود حـمـلـۀ فــتــح مـکّـه

مثل عـباسِ عـلی، شیعه شجاعت دارد

شـرّشان یکـسره کـم می‌شود اِنـشاءالله            شهـرشان پُـر ز عَلَم‌ می‌شود اِنـشاءالله
مکـه هم مـال عـجـم‌ می‌شود اِنـشاءالله            و ‌بـقـیـعـی که حـرم می‌شود اِنـشاءالله

بنـویـسـید که این قـصه حـقـیـقت دارد

تو به عـشاق عـلی روشـنی قـبر شدی            جبلُ‌الرَّحمِه که بودی جبل الصبر شدی
گاه خورشید سماوات و گهی ابر شدی            اخـتـیاری نـشدم سائل تو، جـبـر شدی

بـه گـدای تــو ‌خــداونـد مـحـبـت دارد

شرف‌الشمس علی، ماه ثناگستر توست            کهکشان هم که خودش گوشه‌ای از محور توست
جبرئیل و همۀ عرش به زیر پَر توست            علت خـلقـت بابای جهان مـادر توست

شجره نامه‌ات ای سَرو چه شوکت دارد

آفـریـدند تو را رحـمت بـی حـد بـاشی            علی و فـاطمه، اصلا خود احمد باشی
آفـریـدنـد بـه یـکـتـایـی سـرمـد بـاشـی            از ازل تـا ابـدالـدهـر تـو بـایـد بـاشـی

به وجـود تو خـداونـد تـو عـادت دارد

ما که یک لحظه نکردیم در اوصاف تو شک            هرکسی نیست مرید تو و حیدر به درک
می‌رسد منتـقم و ظلم شود زهره ترک            می‌شود روی در کعبه «مدد زینب» حک

کعـبه خـیلی به ضریح‌ تو ارادت دارد

در رسیدن به خدا شد حرمت قبله‌ترین            سرزمـین تو بلاخـیز ترین جای زمـین
ای خـرابـات حـسیـنـیـه‌ات آبـاد نـشـین            صفر تا صد نظر توست اگر روح الامین

با غـلامـان شـمـا طـرح رفـاقـت دارد

تو بزرگی تو عظیمی تو جلیل القدری            تو که بالاتر از افـلاک و ‌شکوه بدری
تو که در مجـلس الله هـمیـشه صـدری            من و مدح تو!؟ به والله قسم «لا أدری«

هرچه گفتند در اوصاف تو صحت دارد

نفست گرم که با خـطبه قـیامت کردی            آن چهل روز چه مردانه امامت کردی
جبل الصبری و با صبر شهامت کردی            کوه را هم که خودت خوش قد و قامت کردی

هـنـر تـوست اگـر کـوه صـلابت دارد

حیف شد در همۀ کوفه کسی مرد نبود            هیچکس با تو ‌در آن شهر هماورد نبود
تـازه اصلاً خـبر از پـارچـۀ زرد نبود            هـمۀ کـوفـه به زیر قـدمت گـرد نـبـود

غضب چشم تو واللهه که وحشت دارد

بـخـت با قـافـلـۀ خـسـتـۀ تـو یـار نبـود            حق تو این هـمه نامـردی و آزار نبود
هیچکس چون تو به ارباب مددکار نبود            جـای اولاد عـلـی که سـرِ بـازار نبـود

بـخـدا ایـن هــمـه آزار قــبـاحـت دارد